آئین مستان

هرکجا مرغ اسیری است زخود شاد کنید

تا نمرده ا ست ز کنج قفس آزاد کنید

مُرد اگر کنج قفس، طایر بشکسته پری

یاد از مردن زندانی بغداد کنید

چون به زندان به ملاقاتی محبوس روید

از عزیز دل زهرا و علی یاد کنید

چارحما ل اگر نعش غریبی ببرند

خاطر موسی جعفر همه امداد کنید

کند و زنجیر گشائید ز پایش دم مرگ

زین ستمکاری هارون همه فریاد کنید

تا دم مرگ مناجا ت و دعا کارش بود

گوش بر زمزمه ی آ ن شه عباد کنید

پسرش نیست که تا گریه کند بر پدرش

پس شما گریه بر آ ن کشته بیداد کنید

نگذارید که معصومه خبردار شود

رحم بر حال دل دختر ناشاد کنید

سالها کنج قفس تنها و بی غمخوار بودم

لحظه ها را می شمردم در غم دیدار بودم

هر سحر با ضربه ی سیلی نمودم روزه آغاز

زیر آماج لگد در لحظه ی افطار بودم

گرچه زندانبان مرا میزد به نامردی ولیکن

من برای عفو او در ذکر یا غفار بودم

من زکیه سیرتم زهرا تبارم زینبی ام

گاه یاد شام وگه یاد در ودیوار بودم

چونکه می بردند نامردان به سوی چارمیخم

یاد بند گردن مولا وآن مسمار بودم

چونکه می افتاد دندانی ز من از دست سنگینی

یاد چوب خیزران و کوفه بدکار بودم

فاصله افتاده بین استخوانهای نحیفم

یاد غمهای سه ساله بسکه در آزار بودم

تا که می خندید دشمن بر شکسته حرمتم

یاد سر گردانی زینب سر بازار بودم

محمود ژولیده

ای به زندان کرده خلوت با خدا موسی‌ ابن ‌جعفر 

ای همه آزادگان را مقتدا موسی‌ ابن‌ جعفر 

ای که در حبس بلا بودی به فرمان الهی 

هم قدر را هم قضا را رهنما موسی ابن جعفر 

با نگاه نافذت ای موسی آل محمد 

شد عصا در دست موسی اژدها موسی ابن جعفر 

در دل مطموره‌ها داری به فرمان الهی 

حکمرانی بر سماوات العلی موسی ابن جعفر 

کاظمینت از برای شیعیان و دوستانت 

هم مدینه، هم نجف، هم کربلا موسی ابن جعفر 

شب که تاریک است و تنهایی چراغ تو است با تو 

حلقه زنجیر می‌خواند دعا موسی ابن جعفر 

این عجب نبود که کوه و دشت و صحرا و بیابان 

با تو گردد هم‌نوا و هم‌صدا موسی ابن جعفر 

تا بود جانم به تن دست از ولایت بر ندارم 

کز ولادت با تو بودم آشنا موسی ابن جعفر 

ناز بر فیض مسیحا می‌کنم جایی که باشد 

خاک درگاه تو بر دردم شفا موسی ابن جعفر 

عضو عضوم گر ز هم گردد جدا صد بار بهتر 

کز تو یک لحظه دلم گردد جدا موسی ابن جعفر 

تربت و صحن و سرای تو است در شهر دل من 

هر دلی بر تو است یک صحن و سرا موسی ابن جعفر 

شُهرت باب‌الحوائج در امامان را تو داری 

انس و جان آرند در کویت رجا موسی ابن جعفر 

کل خلقت را دهی حاجت اگر آرند خلقت 

بر درت پیوسته روی التجا موسی ابن جعفر 

تو همان چشم خدای ذوالجلالی کز نگاهی 

خلق عالم را کنی حاجت روا موسی ابن جعفر 

دوست دارم کز دو چشم خویش در پای ضریحت 

اشک ریزم بر تو هر صبح و مسا موسی ابن جعفر 

دوست دارم گردنم در حلقة زنجیر باشد 

تا کنم یاد از تن پاک تو یا موسی ابن جعفر 

دوست دارم چون درختی بین آب و گل بمانم 

تا بدانم با تو چون شد سالها موسی ابن جعفر 

کند بر پا، دست در زنجیر، اشکت در دو دیده 

در دلت خون، بر لبت ذکر خدا موسی ابن جعفر 

در دل تاریک زندان زیر ضرب تازیانه 

بود خالی جای فرزندت رضا موسی ابن جعفر 

کس نبود از هیفده دختر به بالای سر تو 

تا بگرید بر تو و گیرد عزا موسی ابن جعفر 

تو همای قله نوری و زندانت قفس شد 

در قفس ماند از تو مشتی پر به جا موسی ابن جعفر 

با کدامین جرم بعد از سالها حبس و شکنجه 

سوخت قلب پاکت از زهر جفا موسی ابن جعفر

چون نگرید بر تو میثم ای همای وحی کآخر 

گوشه ی زندان  بدادی جان و گردیدی رها موسی ابن جعفر

دیگر دلم به سیر چمن وا نمی‌شود 

دیگر نشاط، هم نفس ما نمی‌شود 

حتی اگر مسیح، طبیب دلم شود 

دارد جراحتی که مداوا نمی‌شود 

موسی اگر کند گذری سوی کاظمین 

دیگر روان به وادی سینا نمی‌شود 

از زخم‌های سلسله چون یاد آورم 

زنجیر شعله از جگرم وا نمی‌شود 

یک تن نگفت سلسله در آن سیاه چال 

درمان زخم گردن مولا نمی‌شود 

حبس و شکنجه، قعر سیه چال و سلسله 

این احترام یوسف زهرا نمی‌شود 

گویی که آن ستمگر حق ناشناس را 

جز با شکنجه عقده دل وا نمی‌شود 

معصومه تسلیت که نصیب تو بعد از این 

دیگر زیارت رخ بابا نمی‌شود 

مولای من کسی است که در حبس سال‌ها 

غافل دمی ز حی تعالی نمی‌شود 

میثم هر آنچه بر سر عبد خدا رود 

عبد خداست، بندۀ دنیا نمی‌شود

من کیستم؟ فرشتۀ عرش‌آشیانه‌ام 

دردا که گشته قعر سیه‌چال، لانه‌ام 

از حلقه‌های سلسله باشد نشانه‌ها 

بر دست و پا و گردن و بر پشت و شانه‌ام 

مخفی است زخم‌ها به درون دلم، ولی 

پیداست بر بدن، اثرِ تازیانه‌ام 

من در کنار قبر نبی خانه داشتم 

کردند بی‌گناه به زندان روانه‌ام 

گر شیعه‌ای به شهر مدینه کند عبور 

جرأت نمی‌کند که زند سر به خانه‌ام 

هر شب بوَد چهار ملاقاتی‌ام به حبس 

زنجیر و کند و قاتل و اشک شبانه‌ام 

از بس که تیرگی نگهم را گرفته است 

روز و شبم یکی شده در آشیانه‌ام 

دیدم بسی شکنجه و خواهند اگر شهود 

این زخم‌های سلسله باشد نشانه‌ام 

نشنیده ماند نالۀ شب‌های تار من 

خاموش در میان قفس شد ترانه‌ام 

«میثم» ز سوز سینه سرودی برای ما 

سوز دلت قبولِ خدای یگانه‌ام

اگر برآید چو مرغی زپیکر خسته ام پر

پرم سوی بارگاهی که باشد از عرش برتر

به بارگاهی که در آن، هزار موسی ابن عمران

برای خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در

ببار گاهی که یوسف گرفته دست توسل

بر آستانی که آن را گرفته یعقوب در بر

خلیل را کعبۀ جان، ذبیح را قبلۀ دل

مسیح را بیت اقصی، کلیم را طور دیگر

هزار داود آنجا زبور بگرفته بر کف

هزار عیسی بن مریم نهاده انجیل بر سر

بریز هست خود از کف برآر نعلین از پا

بیا چو موسی بن عمران به طور موسی بن جعفر

امام ملک ولایت، چراغ راه هدایت

محیط جود و عنایت، چراغ و چشم پیمبر

امام کل اعاظم که کنیه اوست کاظم

نظام را گشته ناظم، سپهر را بوده محور

حدیث خلق و خصالش، حکایت خلق احمد

کلامی از کظم غیظش، روایت عفوِ داور

مقام والای او بین، نیاو ابنای او بین

هم اوست شش بحر را دُر، هم اویم هفت گوهر

ثنای او روح قرآن، ولای اوکّل ایمان

ندای او حکم احمد، عطای او جود حیدر

عجب نه گرابن یقطین، به پای جمّالش افتد

جمال، جمّال او را زجان ببوسد مکرّر

پیامی از اوست کافی که روح صد بُشر حافی

زچنگ دیو هوس ها زند به سوی خدا پر

درود بر خاندانش، سلام بر دودمانش

تمامی دوستانش هماره تا صبح محشر

به حبس در بسته طورش، به اوج افلاک نورش

چه غم اگر خصم کورش، ندارد این نور باور

نیاز آرد نیازش، نماز آرد نمازش

شرار سوز و گدازش، گذشته از چرخ اخضر

صبا بیاور غباری زدامن کاظمینش

مگو کنم از شمیمش مشام جان را معطر

دلم بود زائر و، نشسته بر حائر او

مزار او را گرفته، چون جان پاکیزه در بر

رحبس در بسته بخشد به خلق عالم رهایی

به قعر زندان نهد پا زاوج گردون فراتر

تمام خلقت همیشه کنار خوان عطایش

وجود هستی هماره به بحر وجودش شناور

چگونه گردون رضا شد که او جدا از رضایش

گل وجودش به زندان، شود به یکباره پرپر

به زهر کین کُشت هارون امام معصوم ما را

نکرد شرم و حیا از رضا و معصومه آخر

دلا به زندان گذر کن، به ساق پایش نظر کن

که زخم زنجیر باشد ززخم شمشیر بدتر

به جز سیاهی زندان نداشت شمع و چراغی

به غیر زنجیر قاتل نه یار بودش نه یاور

که دیده پای عزیزی اسیر زنجیر دشمن؟

که دیده جسم امامی برند با تخته در؟

لب از مناجات خاموش، بدن غریبانه بر دوش

کنار جسمش سیه پوش، ستاده زهرای اطهر

هنوز از صدمۀ غُل، جراحتش مانده بر پا

هنوز از تازیانه نشانه دارد به پیکر

چو دید آن جسم رنجور، رود به غربت سوی گور

به حیرت آمد سلیمان، زجور خصم ستمگر

کفن بپوشانید بر وی، نوا برآورد چون نی

که هان بیائید از پی، زنید بر سینه و سر

که می کند آه و زاری، که می کند اشک، جاری؟

که می کند سوگواری، برای موسی بن جعفر؟

بر آن تن خسته از غل، نثار شد آن قدر گل

که خاک سوق الریا حین، بهشت گل شد سراسر

سزد که جان ها بسوزد به جسم جدّ غریبش

که جای گل ریخت بر آن زچار سو تیر و خنجر

شهید را کس شنیده که از گلوی بریده

سلام آرد به مادر درود گوید به خواهر

که می زند تازیانه به خواهر داغدیده

کجا سر نعش بابا زنند سیلی به دختر

بسوز (میثم) هماره که از دل سنگ خاره

مدام خیزد شراره به یاد آل پیمبر